Introductie Kanyanga Health Centre

Woensdag hebben we omslagdoeken gehaald die veel vrouwen hier ook dragen. Toen we die aan hadden toen we naar de stad gingen, werden we door veel mensen aangesproken en kregen we veel complimentjes. Toch zijn er ook veel mensen die zeggen: waarom dragen zij chitenges? Zij zijn toch rijk, waarom kopen ze dan chitenges?  

Donderdag zouden Merel, Ilse, Annabel en ik voor een dagje naar Kanyanga. In Kanyanga is het Health Centre, waar we eind november 2 weken naar toe gaan. 
We zouden samen met een sister van het bisdom om 11 uur met de bus vertrekken. Omdat Kanyanga zo ver weg is, zouden we een nachtje blijven slapen en de volgende dag terug gaan.

Wij waren netjes om 11 uur bij het huis van de sister, maar zij was er nog niet. Uiteindelijk zijn we pas om 1 uur in de middag vertrokken. Toen bleek dat we de bus gemist hadden (want die vertrekt niet op vaste tijden, maar gewoon wanneer hij vol is). De sister heeft toen een taxi geregeld die ons helemaal naar Kanyanga zou brengen. Dus wij met z'n 4en op de achterbank in de taxi en geloof me, deze taxi zou in Nederland nooit door de apk zijn gekomen. Alle mogelijke dashboardlampjes brandden, de snelheidsmeter deed het niet en de ruiten waren aan elkaar geplakt met ductape. De chauffeur reed gewoon met 120 km/h langs de fietsers en voetgangers. Volgens mij maakt het hier niet uit hoe de auto eruit ziet, als je maar van de eerste naar de vijfde versnelling kan schakelen en de claxon het maar doet. Na 2 uur met z'n vieren zweten op de achterbank kwamen we aan in Lundazi. Wij dachten dat we er bijna waren, maar toen moesten we nog 33 km met over een zandweg met stenen en grote kuilen. Ik denk dat de auto nu ook wel nieuwe schokdempers kan gebruiken. 

Aangekomen in Kanyanga maakten we kennis met de Canadese sisters hier. Zij lieten ons het huisje zien waar we die nacht zouden slapen en nodigden ons uit voor het eten die avond.
Die avond hebben we samen gegeten met de sisters en 3 paters. Het was even wennen. We moesten eerst achter onze stoel blijven staan, terwijl een van de paters een gebed deed. Daarna gingen we eten. De gesprekken gingen veel over politiek en waren soms moeilijk te volgen, maar het was wel heel gezellig.

Na het eten zijn we met z'n vieren in het huisje gaan zitten waar Annabel en ik die nacht zouden slapen. Merel en Ilse zouden in het huis bij de sisters gaan slapen, maar toen Merel en Ilse om kwart voor 10 naar bed wilden, bleek dat de sisters de deur al op slot hadden gedraaid. Omdat we ze niet wakker wilden maken, is Ilse op stoelkussens op de grond gaan slapen. Soms moet je creatief zijn hier haha. Ik baal er een beetje van dat ik in Kanyanga geen bereik heb, dus ik kan waarschijnlijk niets van me laten horen in de twee weken die ik hier straks zal zijn. 

Vanmorgen kregen we een rondleiding over het terrein. Dit was heel erg indrukwekkend. Er is geen dokter aanwezig, maar toch is dit health centre voor die mensen een uitkomst. Het health centre heeft een soort kliniek, met opnameplek voor mannen,  vrouwen en kinderen die ziek zijn. Ook komen er vrouwen vanuit de omgeving naar dit health centre om te bevallen. Het health centre heeft echter lang niet alle voorzieningen die er in Nederland zijn. Toen ik zag in wat voor ruimte de vrouwen moesten bevallen schrok ik hier best wel van. Er zijn 4 bedden en wanneer er meer vrouwen zijn, dan liggen die gewoon op de grond. Heel dubbel om te zien allemaal. Ik ben heel benieuwd naar wat we allemaal gaan zien als we daar eind november voor 2 weken heen gaan.