Eerste dag Nabvutika

Hoi allemaal!

Afgelopen woensdag zijn we weer naar Nabvutika geweest. Nabvutika is een hele arme wijk van Chipata. Zoals ik al eerder had gezegd, zouden we daar zieke mensen gaan bezoeken en ze helpen met revalideren. Ook zouden we les gaan geven aan tienermoeders. Wij moesten er om 9 uur zijn, dus we hadden taxichauffeur Jan Van al gebeld. Die kwam  ons netjes om half 9 ophalen. Hij was dus gewoon op tijd (dat gebeurt hier niet vaak). 
Tijdens de taxirit werden we door heel veel nageroepen door kleine kinderen: azungu azungu! 

Aangekomen bij Home Based Care werden we weer welkom geheten door mister Nkatha. Hij nam ons mee de wijk in. Om ons heen zagen we allemaal armoedige huisjes. Als je daar op straat loopt, loop je ook gewoon door het afval (want containers kennen ze niet). Mister Nkatha vertelde ons dat ook veel mensen in de wijk geen vaste baan hebben en leven van het verkopen/ruilen van groenten, maken van stoelkussens en dergelijke.  

Mister Nkatha nam ons eerst mee naar een oudere vrouw die een beroerte had gehad. Zij nam ons mee haar huis in. Een hele kleine ruimte (het zal niet groter dan 5 bij 5 zijn geweest). Hier schrokken wij al best wel van. De vrouw vertelde ons dat ze haar rechterarm en -been niet goed kon gebruiken en wij hebben met haar oefeningen besproken die wij wekelijks met haar zullen gaan doen. Het was best lastig om goed te kunnen communiceren omdat de mensen in Nabvutika bijna geen Engels spreken. Ze spreken allemaal de lokale taal: Cinyanja. 

Aangekomen bij de volgende 'patiënt' schrokken we nog meer. Deze vrouw had ook een beroerte gehad en kon een kant van haar lichaam bijna niet meer gebruiken. De vrouw lag op een kleed op de grond en de ruimte waarin ze met haar dochter en kleinzoon woonde was nog kleiner dan het huis van de vorige vrouw. De vrouw had ook heel veel pijn. Toen we vroegen of ze pijnnedicatie kreeg, antwoordde de familie dat ze al sinds een maand geen medicatie kreeg, omdat ze het geld er niet voor hadden. Ook hadden ze geen geld voor transport naar het ziekenhuis. 
Dit vond ik heel erg confronterend. Wat een verschil met Nederland. 

Hierna bezochten we een vrouw die met 7 kinderen in een klein huisje woonde. Zij was 40 jaar en had ook een beroerte gehad. Zij kon al best veel weer zelfstandig doen, maar wilde graag dat wij haar zouden helpen om beter te gaan lopen. 
Binnen in het huisje stonden alleen een paar kapotte stoelen, dus we waren voor het huisje gaan zitten. Binnen no time stond er een grote groep van kinderen om ons heen die ons allemaal wilden aanraken. Ze vonden ons toch wel heel bijzonder. Toen wij weggingen liepen de kinderen in een stoet achter ons aan. Wanneer we bij een andere 'patiënt' waren, kwamen de kinderen ook gewoon achter ons aan. Toen we bij het huis van de vierde patiënt aankwamen bleek die jongen niet thuis te zijn, dus die ontmoeten we pas volgende week. 

De vijfde patiënt was een meisje van 13, dat bij haar geboorte zuurstofgebrek had gehad. Waarschijnlijk heeft zij een syndroom, maar dat wordt hier niet echt onderzocht. Wij willen het meisje gaan ondersteunen bij het leren lopen. 

De laatste vrouw die wij die ochtend bezochten was een oudere vrouw die ook al werd geholpen door de vorige groep. Zij was alweer in staat om moeizaam wat stukken te lopen, maar wilde dit nog verbeteren. Deze vrouw woonde met haar zoon en zijn gezin in een klein huisje. Zij was zo dankbaar dat wij haar wilden gaan helpen. 

'S middags zouden we dus les gaan geven aan tienermoeders. Een kwartier na de afgesproken tijd was er echter nog niemand. Mister Nkatha gaf aan dat ze hier niet echt aan time management doen, dus dat het eigenlijk heel gewoon was dat ze niet op tijd waren. Tijdens het wachten hebben we met mr. Nkatha gepraat over voetbal (hij is groot fan van Manchester United) en over cultuurverschillen tussen Zambia en Nederland. Ook hebben we hem wat Nederlandse woorden en zinnen geleerd. De uitspraak van de 'g' blijft nog wel een dingetje. Daar hebben ze hier best wel moeite mee. 

Toen er 2 uur later nog geen tienermoeders waren, zei mr. Nkatha dat ze waarschijnlijk ook niet meer zouden komen. Hij zou proberen ze volgende week wel zover te krijgen. We waren wel een beetje teleurgesteld, maar het was wel typisch Zambiaans, dus we moeten er maar in meegaan. We hopen dat ze er volgende week wel zijn. 

Vanmorgen hebben we gesprek gehad met Father Martin Chirwa, een van de fathers van het bisdom. Hij is onze contactpersoon en richt zich op projecten met de Zambiaanse jeugd. Hij vroeg ons hoe we de eerste twee weken ervaren hadden en waar we tegenaan liepen (gebrek aan timemanagement dus haha). Hij heeft wat geoefend met het uitspreken van onze voor en achternamen. Dat was nog best wel pittig voor hem haha. Het was een heel gezellig gesprek. 

Daarna hadden we gesprek met de docenten op St. Annes school. We hebben hier wat afspraken gemaakt. We beginnen volgende week donderdag met lesgeven. De adjunt-directrice van de school nodigde ons nog uit voor een kitchenparty, dat is ongeveer hetzelfde als een vrijgezellenfeest.
Ze gaat ons meenemen naar haar kleermaker om een typisch Zambiaanse jurk te laten maken, omdat dat verplicht is op de kitchenparty. Ik ben heel benieuwd wat dat gaat worden. 

Morgen gaan we weer naar Nabvutika. Deze keer om prostituees les te geven. Hopelijk komen zij wel opdagen. :) 

Liefs,
Neline