Afgelopen week...

Hoi allemaal,

Vorige week begonnen de projecten dan echt. Maandag hadden we nog een laatste vergadering op de school, om te kijken of de onderwerpen die wij wilden bespreken niet al besproken waren. Gelukkig was er maar een onderwerp van onze lijst dat al besproken was. 

Woensdag zijn we weer naar Nabvutika geweest. Mr. Nkatha had daar eerst allemaal vrouwen verzameld die onze lessen wilden gaan volgen. Omdat er de week ervoor niemand was geweest, wilde hij alvast een kennismaking doen en dan bespreken welke tijd hen het best uitkwam. We kwamen uit op vrijdagmiddag 14:00 uur. Er waren een aantal vrouwen bij die de andere vrouwen en meiden echt aan het bemoedigen waren om elke week te komen. 

Na dit gesprek gingen we weer de community in, om de mensen te bezoeken die we zouden helpen met revalideren. De eerste vrouw waar we heen zouden gaan, die was al weg omdat ze dacht dat we niet meer zouden komen (we waren natuurlijk wat later, omdat we onverwacht eerst het gesprek met die vrouwen hadden). 

Met de vrouw die we daarna bezochten, ging het een stuk beter dan de week ervoor. We hebben een paar basisoefeningen met haar gedaan, zoals de armen en benen strekken en met de hand in een bal proberen te knijpen. De familie heeft ons beloofd haar aan te sporen om de oefeningen elke dag te doen. 
De volgende vrouw kon al redelijk lopen, dus daar moesten we wat zwaardere oefeningen voor bedenken. Ze kon haar aangedane been niet goed buigen, dus daar hebben we eerst wat voor bedacht. We hebben haar voorgedaan hoe ze step-ups moest doen. Ze heeft een klein trappetje voor het huis, dus deze oefening kan ze mooi elke dag doen. Mr. Nkatha was erg enthousiast over deze oefening. 
Ook hebben we haar nog wat andere oefeningen meegegeven die ze elke dag zou moeten gaan doen. 

Hierna bezochten we een jongen van 14, die een auto ongeluk heeft gehad en daardoor de rechterkant van zijn lichaam niet meer goed kan gebruiken. Hij kon zich ook al redelijk goed redden met lopen, maar het buigen van armen en benen was ook hier een uitdaging. Je merkt dat de ledematen zo stijf zijn, dat je gewoon veel kracht moet zetten om te buigen of te strekken. 
Ook bij deze jongen hebben we de step-ups voorgedaan en nog wat andere oefeningen meegegeven. We hebben hem bemoedigd om de oefeningen elke dag te gaan doen, maar de jongen was zo enthousiast dat hij zei dat hij ze wel twee keer per dag ging doen. 

Hierna zijn we nog naar 2 andere mensen geweest en hebben daar ook oefeningen gedaan. De laatste vrouw is een wat oudere vrouw die overdag alleen thuis is. Zij kan de oefeningen niet zo goed onthouden, dus het is voor haar lastig on de oefeningen trouw elke dag te doen. Daarom hebben we met haar afgesproken om ook elke vrijdag bij haar langs te gaan om de oefeningen te doen. 
Nadat we deze mensen bezocht hebben, heeft Mr. Nkatha ons nog wat Cinyanja geleerd. We weten nu  bijvoorbeeld hoe we moeten zeggen: We'll meet on wednesday. In het Cinyanja is dat: Tisa onana pa citatu. Zo wordt onze woordenschat in het Cinyanja steeds beter :) 

Donderdag hebben we onze eerste les gegeven op de school. De lessen beginnen hier al om 7 uur, dus we moesten vroeg opstaan.  Het onderwerp van onze les was 'vriendschap en relaties'. De kinderen vonden het natuurlijk al helemaal bijzonder omdat we azungu (blanken) waren. Ze luisterden goed naar ons en ze vonden het ook interessant. We hebben aspecten van vriendschap en relaties besproken en aspecten voor healthy and unhealthy relationships. Ze wilden ook veel weten over Nederland. Toen ze hoorden dat je in Nederland als 16 jarig jongen/meisje wel alleen af mag spreken met een jongen of meisje vonden ze dat heel vreemd. Dat mag hier dus absoluut niet. De lerares zei toen dat ze in Nederland wel heel erg gedisciplineerd moesten zijn, want als ze dat hier in Zambia toe zouden staan dan was iedereen op z'n 16e al vader of moeder.  
Toen de lerares aan de klas vroeg of wij vaker les moesten komen geven, zei de klas dat we elke dag wel mochten komen, zelfs op zaterdag. Deze les was dus wel geslaagd. :) 

Vrijdag zouden we ons temporary permit aanvragen voor de komende 3 maanden, anders waren we hier vanaf woensdag illegaal. We gingen met father Jacob naar de immigration office, maar daar bleek algauw dat de boekjes op waren. Dus we moesten maar naar de grens rijden voor ons temporary permit. Gelukkig wilde father Jacob ons wel brengen. Omdat we niet allemaal in de auto pasten, zaten Annabel en ik achterin de laadbak. Hij reed toch 120 km/h en wij zaten daar achterin de laadbak. In Nederland zou het nooit mogen haha. Toch was het echt heel leuk. Je had heel mooi uitzicht. Je kan hier heel ver kijken en de natuur hier is echt heel mooi. 

's Middags gingen we lesgeven aan de groep vrouwen waarvan we dachten dat het prostituees waren. Wij hadden dus een mooie les voorbereid, kwamen we daar en waren er geen prostituees. Die durfden nog niet te komen. We moesten dus een beetje improviseren. Er waren een aantal vrouwen die een bedrijfje wilden beginnen, maar die weinig kennis hebben van lezen, schrijven, rekenen en Engels. Hier gaan we dus eerst onze lessen op focussen.
Er was een vrouw aanwezig bij de les die ons graag iets wilde vragen. Zij liet ons een potje met medicijnen zien en vroeg wat voor medicijnen dat waren. Het bleken dus allemaal HIV-remmers te zijn. De vrouw wist wel dat ze HIV positief was, maar wist eigenlijk helemaal niet wat HIV was. We hebben met de vrouw afgesproken dat we in de volgende les ook HIV zullen behandelen, zodat ze meer kennis heeft over de aandoening die zij heeft. De vrouw was overstuur, omdat iemand tegen haar gezegd had dat ze moest stoppen met de medicijnen en alleen maar moest gaan bidden. Dit wilde ze eerst navragen aan de blanke sisters (ons dus). We hebben haar op het hart gedrukt om de medicijnen vooral elke dag te blijven gebruiken. 

Afgelopen zondag zijn we naar een speciale kinderdienst geweest in Nabvutika. Dit was heel leuk. We verstonden er niets van, omdat het in het Cinyanja was, maar de kinderen vonden het erg leuk en wilden ons graag een handje geven. We hebben dus heel veel handen geschud zondagmorgen. Daarna hebben we weer gegeten bij de sisters. Ze vonden het allemaal heel erg warm zondag (wij dus helemaal haha). Toen we vertelden dat het in Nederland zo koud was, konden ze het niet echt geloven. Ze vroegen of we wat foto's van typisch Nederlandse dingen konden laten zien. Dit hebben we dus gedaan. Foto's van eten, gebouwen, fietsen bij treinstations etc. Na het zien van de foto's willen ze allemaal graag een keer naar Nederland komen. Ze verbazen zich  er allemaal over dat we in Nederland meerdere verdiepingen in een woning hebben. Dat kennen ze hier in Zambia helemaal niet. 

Vanmorgen vroeg zat ik buiten te chillen (het is hier om 7 uur al heel warm) toen de tuinman naar me toekwam. Hij vroeg of ik ergens naar wilde kijken ofzo. Dus ik dacht: prima. Loop ik met hem mee, blijkt dat ze een varken gaan slachten. Nu heb ik dus ook gezien hoe ze dat hier in Zambia doen: gewoon met een mes, zonder zelf handschoenen aan te doen. Ze vroegen of ik ook een stukje varken wilde voor in de vriezer, maar daar heb ik toch maar vriendelijk voor bedankt. 

Vandaag is het Independence Day in Zambia. Dit is een nationale feestdag, dus vanmiddag zijn we door een van de father uitgenodigd om mee te gaan naar Sunside Lodge, samen met een groep jongeren van de kerk. Ik ben benieuwd hoe dat gaat zijn. 

Liefs, Neline